Imbramowice - miejscowość w gminie Trzyciąż, położona nad rzeką Dłubnią, na skraju Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Jej metryka sięga XII wieku, kiedy pod nazwą Dłubnia przynależała do kompleksu dóbr ziemskich klasztoru Bożogrobców w Miechowie. Później stała się własnością prywatną.
Klasztor ss. Norbertanek
Powstał w latach 1223-1226, jako fundacja biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża i jego wuja komesa Imbrama dla Panien Norbertanek Conventus Monialium Ordinis Praemonstratensis. Budynek klasztoru jest jednopiętrowy, z wirydarzem i przylegającymi do niego zabudowaniami gospodarczymi, tworzącymi ze skrzydłem klasztoru oddzielny dziedziniec. Do kompleksu klasztornego prowadzi barokowa brama z posągami, zbudowana w roku 1780 przez pochodzącego z Miechowa architekta o nazwisku Rożowski. Obok znajduje się dom kapelana z pierwszej połowy XVIII w. W bibliotece klasztornej przechowywany jest antyfonarz zdobiony w stylu romańskim z połowy XIII w. W klasztorze można zobaczyć kilka małych renesansowych witraży, tzw. gabinetowych z XVI w., dwie monstrancje z XVIII w. oraz kilka wielkich, bogato haftowanych zasłon z 1713 r. Chlubą klasztoru jest obraz na blasze autorstwa Jana Brueghla Starszego Madonna w girlandzie z początku XVII w.
Kościół parafialny pw. Św. Benedykta Opata
Jednonawowy kościół parafialny został zbudowany w latach 1732–1736 w miejsce starszego – drewnianego z XII w. Zaprojektował go prawdopodobnie architekt Józef Krause. Świątynia jest otoczona ogrodzeniem, w które włączone są barokowe, murowane budynki dzwonnicy kościelnej i kostnicy, kryte gontowymi dachami łamanymi. Prostokątne prezbiterium kościoła, o skromnej dekoracji pilastrowo-ramowej, zwrócone jest w stronę zachodnią. Od południa przylega do niego zakrystia, a od północy - skarbczyk.
Do wnętrza świątyni prowadzą obramowane kamiennym portalem drzwi, nad którym umieszczono tablicę erekcyjną z datą – 1735. Wnętrze kościoła podzielone jest pilastrami, a nakrywa je sklepienie kolebkowe, na gurtach - w prezbiterium oraz z lunetami - w nawie. Na ścianach prezbiterium widoczna jest późnobarokowa polichromia figuralna, odsłonięta w trakcie prac konserwatorskich prowadzonych w latach1993-2002. Nad ołtarzem widnieje przedstawienie Trójcy Świętej, a na ścianach bocznych ukazano Ostatnią Wieczerzę i Gody w Kanie Galilejskiej. Ze scenami na bocznych ścianach prezbiterium łączą się malarsko dwa późnobarokowe portale z marmuru dębnickiego.
W późnobarokowym ołtarzu głównym z XVIII w. znajduje się obraz, ukazujący śmierć patrona parafii św. Benedykta Opata, pędzla malarza krakowskiego Wojciecha Eliasza (1875 r.). Ambona oraz dwa ołtarze boczne, również późnobarokowe, lecz przekształcone w późniejszym okresie, zwracają uwagę niespotykanym, czerwonym kolorem polichromii. Pochodzi ona z XIX w. i również została przywrócona do stanu pierwotnegopo ostatniej konserwacji. Do XVIII-wiecznego wyposażenia świątyni należy także wsparty na dwóch filarach chór i wbudowana w ścianę chrzcielnica.
Biały Domek
Ważnym obiektem w zabudowie wsi jest dawny szpital dla ubogich, nazywany zwyczajowo Białym Domkiem. Zbudowano go w 1750 r. z fundacji Norbertanek. Służył jako przytułek dla biednych z podległych klasztorowi okolicznych wsi. W swej historii służył m. in. jako przytułek dla ubogich, siedziba Gromadzkiej Rady Narodowej, Ośrodek Zdrowia, biblioteka publiczna. W 2001 r. powstała tu Izba Regionalna, w której gromadzone są związane z miejscowością eksponaty z przełomu XIX i XX w., m. in. stroje, narzędzia i dokumenty. Przed budynkiem stoi kapliczka słupowa murowana, z umieszczoną w arkadzie drewnianą figurą Pana Jezusa Frasobliwego z XVIIIw.
Stary Cmentarz Parafialny
Ogrodzony kamiennym murem z klasycystyczną, XIX–wieczną bramą cmentarz, stanowił przez wieki miejsce pochówku dla wiernych parafii rzymskokatolickiej św. Benedykta Opata w Imbramowicach. Do dziś zachowały się na nim XIX-wieczne ziemne mogiły parafian, z nielicznymi już kamiennymi nagrobkami oraz kamienne grobowce proboszczów imbramowickich z przełomu XIX i XX wieku. Najstarszy zachowany nagrobek Józefiny Frej – „guwernantki w Instytucie Naukowym Panien Norbertanek” pochodzi z 1851 r. Nadające szczególny charakter powagi i spokoju temu wiejskiemu cmentarzowi drzewa były, wedle dawnego zwyczaju, sadzone na ziemnych grobach zamiast kamiennych pomników. Na cmentarzu znajduje się też mogiła co najmniej 41 nieznanych powstańców, poległych w bitwie 15 sierpnia 1863 r. w Imbramowicach i Glanowie. Są tam pochowani również Leon Bończa Rutkowski, kawaler Virtuti Militari oraz jego towarzysz walk z 1831 r. i uczestnik powstania 1863 r. - Stanisław Novak. Na cmentarzu znajduje się także grób posła na Sejm II RP Tadeusza Nováka oraz profesora Zygmunta Nováka.
Kapliczka Latarnia
Przy drodze wiodącej do zabudowań klasztornych od strony północnej stoi kapliczka tzw. latarniowa, z XVIII w., zbudowana prawdopodobnie w czasie odbudowy klasztoru po pożarze w1710 r. Kapliczka w kształcie walca, na szczycie zakończona półokrągłymi prześwitującymi arkadkami, zbudowana jest z czerwonej cegły. Pokryta jest namiotowym daszkiem z czerwonej dachówki, a na jej szczycie umieszczono krzyż w kształcie bizantyjskim. Wewnątrz arkad widać osmalone od dymu cegły, co wskazuje na zwyczaj umieszczania tam światła, np. łuczywa lub olejowego kaganka. Kapliczka imbramowska mogła służyć jako latarnia wskazująca drogę, jak też miejsce wjazdu na teren klasztorny. Od kilku lat wewnątrz niej znajduje się figurka Matki Boskiej.
Źródło Hydrografów
W Imbramowicach można znaleźć charakterystyczne elementy przyrody ożywionej i nieożywionej, m.in. skałki wapienne, liczne źródła wody, rzadkie gatunki roślin (obuwik pospolity) oraz zwierząt (ślimaki winniczki). Znaczna część miejscowości jest położona na terenie Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego.
Szczególnie malowniczym i ciekawym przyrodniczo miejscem jest źródło Hydrografów - jeden z większych i cenniejszych wypływów na obszarze jurajskich parków krajobrazowych. Jest to źródło pulsujące, co łatwo można zaobserwować na dnie misy źródlanej. Położony w strefie uskokowej wypływ charakteryzuje się dużą wydajnością od 50 do 130 litrów wody na sekundę, co czyni go to jednym z najbardziej wydajnych wypływów wyżyny. W misie źródlanej stwierdzono obecność wielu ciekawych gatunków flory i fauny.
Tuż obok źródła stoi nieczynny młyn, który do napędzania wykorzystywał wodę odpływającą z misy oraz Dłubni.
Wąwóz Ostryszni
W tym miejscu w czasie powstania styczniowego w dniu 15 sierpnia 1863 roku doszło do bitwy między oddziałem powstańczym idącym z Krakowa do Miechowa, a wojskiem rosyjskim. Przez 3 godziny trwała zacięta walka na wzgórzach oraz w Wąwozie Ostrysznim, dowodzona przez braci Edwarda i Gustawa Habichów (oficerowie artylerii). Przez wąwóz przebiega czarny szlak turystyczny, od strony południowej omijając skały wapienne o nazwach: Sanatorium, Pociski, Wielka Ostryszniańska, Fortepian, Kowadło, Cieplarnia, Organy- będący miejscem wspinaczek skałkowych. Występuje tam interesująca mozaika zbiorowisk roślinnych - od wilgotnego lasu łęgowego w dnie wąwozu, po ciepłolubny las bukowy na wyżej położonych zboczach doliny. W miejscach urwistych odsłonięć skalnych, zwłaszcza na eksponowanych na południe i zachód, wykształciły się charakterystyczne dla Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej tzw. murawy kserotermiczne, czyli zbiorowiska licznych gatunków roślin, preferujących siedliska suche i ciepłe, dobrze nasłonecznione. Są one główną ostoją rzadkich roślin i zwierząt bezkręgowych.
Grodzisko
Rzędy wałów ziemnych i fos otaczają wyniosły cypel skalny, górujący nad doliną Dłubni na zachód od Imbramowic na wysokości wsi Zagórowa, stanowiąc jedno z najciekawszych pod względem historycznym miejsc proponowanych tras wycieczkowych. Wstępne rozpoznanie archeologiczne wskazuje, że naturalnie obronne miejsce zostało umocnione w VIII-IX wieku (a więc jeszcze przed powstaniem państwa polskiego) i było zasiedlone przez ludność zapewne związaną z plemieniem Wiślan. Był to gród wielodziałowy o kształcie owalnym zajmujący powierzchnię 1,3 ha. Od strony północnej i północno-wschodniej otoczony był potrójnymi wałami o konstrukcji zrębowej z drewna, gliny i kamieni. Od strony południowej i zachodniej przylegało natomiast do stromej - w tym miejscu niemal pionowej krawędzi doliny Dłubni - przez co zabezpieczał je tylko pojedynczy wał. Teren grodziska wznosi się ponad dno Doliny Dłubni na 35 metrów.
Do dziś po potężnym grodzisku na jednej ze skał, na lewym pn. zboczu doliny pomiędzy Imbramowicami i Glanowem na wysokości Zagórowej znajdują się resztki wałów i fos. Wysokość wałów obecnie nie przekracza 1,5 m wysokości a ich szerokość u podstawy mieszczą się w granicach 10-15 metrów. Dawniej wały miały około 3 metrów wysokości i 6-8 m szerokości. Zewnętrzny wał został już niemal całkowicie zniwelowany w wyniku gospodarki rolnej na okolicznych polach.