GMINA JANGROT W LATACH 1864-1918

W 1863 roku wybuchło Powstanie Styczniowe. Władze carskie w rok po wybuchu powstania przystąpiły do uwłaszczenia ziemi dworskiej, aby w ten sposób odciągnąć chłopów od walki. Ziemia dworska użytkowana przez chłopów stała się ich własnością. W każdej wsi przystąpiono do wymierzania gruntów. Powstały Tabele Likwidacyjne osobne dla poszczególnych miejscowości, w których dokładnie określono ilość gruntów należących do każdego gospodarza. Powstały szczegółowe mapki gruntów. Chłopi musieli spłacić otrzymaną ziemię, ale otrzymywali ją na własność. Zmieniło to zupełnie stosunki własnościowe na polskiej wsi. Drugą reformą władz carskich było powołanie samorządowych gmin wiejskich. Ukaz carski z 1864 roku zupełnie zmienił ustrój gminny na polskiej wsi. Po raz pierwszy gmina miała charakter samorządowy i została oddzielona od władzy właścicieli ziemskich (dziedziców). Władze preferowały na urzędach gminy ludzi chłopskiego pochodzenia. Gminę tworzyły zarówno grunty włościańskie (chłopskie), jak i dworskie (folwarki). Wielkość gmin po raz pierwszy obejmowała duży obszar zbliżony do obecnych gmin. Ukaz carski wprowadzający ustrój samorządu gminnego został podpisany w dniu 19 lutego (2 marca) 1864 roku.9 Od tej pory każda gmina składała się z wiosek, kolonii, folwarków i dworów, niezależnie od podziałów własności dworskiej. Utworzono gromady wiejskie na czele z zebraniem gromadzkim i sołtysem. Organem uchwałodawczym gminy było zebranie gminne. W zebraniu gminnym mogli brać udział wszyscy pełnoletni gospodarze bez względu na wyznanie. Należało mieć na terenie gminy przynajmniej 3 morgi gruntu, aby uczestniczyć w obradach. W zebraniu gminnym udziału nie brali: sędziowie pokoju, duchowni, urzędnicy policji powiatowej oraz osoby pozostające pod nadzorem policji. Zebrania gminne odbywały się raz na kwartał pod przewodnictwem wójta. Wójt mógł zwołać też nadzwyczajne zebrania. W przypadku, gdy wójt kandydował ponownie na urząd lub też składał sprawozdanie finansowe, zebraniu przewodził wybrany przez zebranych sołtys lub najstarszy wiekiem sołtys. Do uprawnień zebrania gminnego należało: – wybór wójta gminy, ławników, pisarza i innych urzędników gminnych, – uchwały we wszelkich interesach gospodarczych i innych dotyczących całej gminy, – przeznaczenie środków opiekuńczych i na urządzenie szkół gminnych, – ustanowienie działań i rachunków osób z wyboru w gminie pracujących, – rozporządzanie nieruchomym majątkiem całej gminy, 9 Dziennik Praw Królestwa Polskiego, 1864, tom 62. 14 – wybór pełnomocników do załatwiania spraw gminy, – wyrzeczenie we wszelkich takich przypadkach, w których na zasadzie ogólnego prawa lub innych postanowień zajdzie potrzeba wyrażenia zgody całej gminy lub wypowiedzenia się. Do ważności uchwał zebrania gminnego potrzebna była obecność przynajmniej połowy uprawnionych. Uchwały zapadały jednomyślnie lub większością głosów, a w przypadku równości decydował głos wójta. Każdy uprawniony miał jeden głos. W przypadku rozpatrywania spraw zamiany, sprzedaży czy regulacji gruntów gminnych potrzebna była zgoda przynajmniej dwóch trzecich wszystkich uprawnionych gospodarzy. Uchwały zapisywane były w specjalnej księdze. Mogło się zdarzyć, że zebranie gminne nie dokonało rozkładu ciężarów (podatków) skarbowych (państwowych) lub gminnych. W takim przypadku wójt, uprzedziwszy ławników i sołtysów, taki rozkład sporządzał oraz zawiadamiał o tym naczelnika powiatu. Uchwały zebrania gminnego nie wymagały zatwierdzania przez naczelnika powiatu, jeśli podejmowane były w ramach kompetencji. W praktyce naczelnik powiatu osobiście lub poprzez swoich przedstawicieli kierował często obradami zebrania gminnego. W czasach carskich wybory wójtów przebiegały często nie zawsze zgodnie z prawem. Podczas zebrań gminnych częstowano wódką, piwem pozyskując w ten sposób głosy. Według ukazu carskiego gmina dzieliła się na gromady. Gromada składała się z włościan jednej wsi lub kolonii posiadających w niej prawo własności lub jakąkolwiek nieruchomość. Takim gospodarzom przysługiwało prawo głosu na zebraniach gromadzkich. W zebraniach nie mogli uczestniczyć pracownicy folwarczni oraz robotnicy rolni. Zebranie gromadzkie zwoływał wójt lub sołtys. Mogli w nim uczestniczyć pełnoletni właściciele nieruchomości na terenie gromady. Do 1880 roku mogły w nich także uczestniczyć kobiety – właścicielki gruntów. Zebranie gminne wybierało sołtysa, rozporządzało mieniem wspólnym (gromadzkim) oraz naradzało się w sprawach całej gromady. Wójt gminy. Władza wójta rozciągała się na wszystkich mieszkańców gminy. Był on zobowiązany: – donosić zwierzchności o samowolnie wydalających się z gminy i o popełnionych w gminie nieporządkach, – donosić zwierzchności policyjnej o wszelkich nadzwyczajnych w gminie wypadkach jak pożary, wylewy wód, choroby epidemiczne itp., – zabezpieczać ślady przestępstw, dochodzić i zatrzymywać winowajców, – wykonywać wyroki sądów, – zwoływać i zamykać zebranie gminne, – wnosić sprawy pod jego obrady, – mieć nadzór nad urzędnikami i sołtysami, – czuwać nad wypełnieniem rządowych i gminnych powinności oraz wojskowego zaciągu, – mieć dozór nad gruntami opuszczonymi w gminie, – przestrzegać rzetelności miar i wag w publicznych miejscach sprzedaży, – opiekować się ubogimi, sierotami i dotkniętymi kalectwem lub chorobą. 15 W ukazie carskim zapisano: wójt winien się naradzać z ławnikami i sołtysami i wzywać ich do wspólnego z sobą działania, a w szczególności w tych sprawach, które dotyczą ogólnego zagospodarowania i dobra gminy. Wójt miał prawo ukarać każdego w swojej gminie za wykroczenia policyjne najwyżej dwudniowym aresztem lub karą pieniężną do wysokości 1 rubla z zamianą na dwudniową robotę publiczną. Wójt miał prawo kontrolować świadectwa osób przejeżdżających przez gminę i czasowo na jej terenie przebywających. Miał prawo przywoływać do urzędu każdą osobę oraz przeprowadzać rewizję prywatnych domów w obecności dwóch ławników lub sołtysów. Wójt był na terenie gminy przedstawicielem i wykonawcą władzy państwowej oraz wykonawcą uchwał zgromadzenia gminnego. Urzędnicy gminni składali przysięgę przed naczelnikiem powiatu. Pobierali wynagrodzenie i byli wolni od świadczeń w naturze i służby wojskowej. Jeżeli wójt przez dwie kadencje sprawował „należycie” urząd, mógł zwolnić od służby wojskowej syna lub krewnego. Była to poważna zachęta dla wójtów. Wójt posługiwał się pieczęcią i podlegał naczelnikowi powiatu, przez którego mógł być ukarany. Sołtys gminy był pomocnikiem wójta i wykonywał jego polecenia. Każda wieś lub kolonia stanowiła oddzielną gromadę wiejską z wybieranym spośród mieszkańców sołtysem. Sołtys miał następujące uprawnienia: – zwoływać i zamykać zebranie gromadzkie oraz czuwać nad porządkiem na zebraniach, – wnosić pod obrady zebrania gromadzkiego sprawy dotyczące dobra gromady, – wykonywać uchwały zebrania gromady. W gromadach, w których nie było osobnego poborcy podatkowego zbieraniem podatków zajmował się właśnie sołtys. Podobnie jak wójt w gminie, tak i sołtys w gromadzie mógł ukarać winnych. Prowadzeniem ksiąg gminnych zajmował się pisarz gminny. Sprawował swoje obowiązki pod nadzorem wójta. Pisarz pociągany był do odpowiedzialności za brak dokładności w treści podjętych uchwał. Zdarzało się czasem, że nie stać było gminy na utrzymanie pisarza, wtedy obowiązki prowadzenia ksiąg spadały na wójta. Pisarz był przyjmowany do gminy na zasadzie najmu, kontraktu za zgodą wójta, ławników i sołtysów lub też na zasadzie uchwały zebrania gminnego. Osoba piastująca stanowisko pisarza musiała być wykształcona. Władze powiatowe, według ukazu, miały czuwać nad tym, aby pisarze nie przywłaszczyli sobie zbyt wielkiej władzy. W praktyce pisarze często stawali się faktycznymi kierownikami pracy w gminie. Urzędów w gminie (wójt, pisarz, sołtys) nie mogły sprawować osoby poniżej 25 roku życia, niechrześcijanie, osoby bez stałego miejsca zamieszkania, skazani za przestępstwa oraz osoby pozostające pod dozorem policji lub sądu. Umiejętność czytania i pisania nie była konieczna, aby zostać urzędnikiem gminnym, z wyjątkiem pisarza. Kadencja urzędowania wójta i sołtysów trwała trzy lata. Na wójtów i sołtysów zebranie gminne lub gromadzkie wybierało dwóch kandydatów. Jednego z nich zatwierdzał naczelnik powiatu, drugi zostawał zastępcą (podwójcim, podsołtysem). Naczelnik powiatu mógł nie dopuścić do urzędowania niewygodnych dla siebie osób i zarządzał ponowne wybory. 16 Wójt i sołtysi obejmowali urzędy po zaprzysiężeniu przez naczelnika powiatu. Wójta ze stanowiska mógł zwolnić gubernator, natomiast sołtysa – naczelnik powiatu. Wójt miał do pomocy ławników wybieranych przez zebranie gminne. Od 1876 roku ławnicy byli tylko urzędnikami sądowymi, w gminie powoływano w ich miejsce pełnomocników gminnych bez potrzeby ich zatwierdzenia. Pełnili oni swe funkcje bezpłatnie. Władze carskie generalnie chciały na urzędach wójtów widzieć chłopów, odsuwano szlachtę i ziemian. Wójt i sołtysi łączyli władzę samorządową oraz państwową. Wypełniali różne czynności zlecone przez władze powiatowe. Chodziło głównie o podatki i funkcje porządkowe. Nieraz zlecone zadania wypełniały cały czas wójtów czy sołtysów. Praktyka stale wskazywała, że rząd nad gminą sprawował naczelnik powiatu i starszy strażnik ziemski za pośrednictwem posłusznych sobie wójtów. Naczelnik dysponował prawnymi, jak i pozaprawnymi możliwościami, aby nieposłusznego wójta podporządkować bądź usunąć z urzędu10 . Gminy wiejskie początkowo były też po części organem sądowniczym dla miejscowej ludności, powstały sądy gminne na czele z wójtem i ławnikami. Od wyroków takiego sądu nie było odwołania11 . W 1876 roku zreformowano system sądownictwa podstawowego. Sądy oddzielono od gmin. Powstały okręgi sądowe złożone z dwóch lub więcej gmin na czele z sędziami pokoju oraz ławnikami. Sędzia oraz ławnicy byli wybierani na zebraniach gminnych. Sądy te zajmowały się cywilnymi sprawami mieszkańców ....

Chcesz się dowiedzieć więcej - zgłoś się do biblioteki.

ks.Jan Twardowski

Szkoda – wiersz

Kiedy choinka, leśna dama,
Włoży już swoje stroje,
A w kuchni ciasto piecze mama,
Aż pachnie na pokoje,
Wszystkich ogarnia podniecenie,
Nas i sąsiadów z bloku...
Szkoda, że Boże Narodzenie
Jest tylko raz do roku.
A pod choinką dobry święty,
Co ma brodzisko mleczne,
Podarki składa i prezenty
Dla dzieci, tych, co grzeczne.
Dzieci radują się szalenie
Wśród pisków i podskoków...
Szkoda, że Boże Narodzenie
Jest tylko raz do roku.
A kiedy w końcu mama prosi
Do stołu, bo nakryte,
To jakby anioł się unosił
Nad nami pod sufitem.
Za gardło chwyta nas wzruszenie
I łezkę mamy w oku...
Szkoda, że Boże Narodzenie
Jest tylko raz do roku.

======================================================

Wiem więcej, mogę więcej – szkolenia dla bibliotekarzy.

Bibliotekarze powiatu olkuskiego  wzięli udział w cyklu szkoleń, zorganizowanych przez Powiatową i Miejską Bibliotekę Publiczną w Olkuszu w ramach projektu Partnerstwo dla książki ze środków finansowych Ministra Kultury i Dziedzictwa narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury zadania „Wiem więcej, mogę więcej”.

Pierwszy cykl szkoleń był poświęcony standardom obsługi klienta, relacjom z klientami trudnymi oraz wystąpieniom publicznym i radzeniu sobie ze stresem.

Bibliotekarze dowiedzieli się m.in. w jaki sposób ułatwić sobie pracę, podnosząc jednocześnie zadowolenie klientów oraz jak radzić sobie z trudnymi sytuacjami w kontaktach z użytkownikami i klientami. Udział w szkoleniu pozwolił na przygotowanie bibliotekarzy do zorganizowania w bibliotece profesjonalnej obsługi użytkownika, do radzenia sobie z sytuacjami trudnymi i konfliktowymi oraz z profesjonalną obsługą klienta. Dzięki szkoleniu uczestnicy otrzymali wiedzę nt. narzędzi zwiększających efektywność kontaktów z klientami, co pozwoli na wzmocnienie funkcji bibliotek jako ośrodków animujących kulturę. Udział w szkoleniach pozwolił również na podniesienie kompetencji komunikacyjnych uczestników w kontaktach z mediami oraz oswojenie bibliotekarzy z rozmówcą w sytuacji wystąpienia publicznego – również podczas zajęć edukacyjnych i kulturalnych, skierowanych do użytkowników bibliotek. Bibliotekarze uzyskali wiedzę m.in. na temat sposobu prezentacji podczas wystąpień, budowy struktury wystąpienia oraz sposobu komunikacji z odbiorcą.

Kolejne szkolenia były poświęcone obsłudze bezpłatnych programów GIMP oraz Word Press

Umiejętności nabyte dzięki udziałowi w szkoleniach umożliwią bibliotekarzom samodzielne opracowanie profesjonalnych materiałów graficznych, samodzielnie stworzenie pełnowartościowej witryny internetowej, strony firmowej, bloga, presell-page oraz umożliwią zarządzanie stroną wykorzystującą system WordPress, co pozwoli na rozszerzenie zakresu usług bibliotek i dostosowanie ich do potrzeb czytelników, zwłaszcza czytelników młodych.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Wójt Gminy Trzyciąż,

Prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Imbramowic „Dłubnia u Źródeł”
BiOAK Trzyciąż oraz Zarząd OSP Imbramowice
zapraszają
w dniu 11.11.2018r. na godz.12:00 do remizy OSP w Imbramowicach,
na wspólne odśpiewanie hymnu Polski
oraz śpiewanie pieśni patriotycznych.

===========================================================

Jak zostać czytelnikiem

Polityka prywatności

Brytyjczyk Kazuo Ishiguro laureatem tegorocznej Nagrody Nobla w dziedzinie literatury - ogłosił Komitet Noblowski. - W powieściach o wielkim emocjonalnym ładunku odkrywał głębię kryjącą się w naszym iluzorycznym poczuciu łączności ze światem - uzasadniono w oświadczeniu. Nagroda Nobla za "wprowadzenie biochemii w nową erę" Jacques Dubochet, Kazuo Ishiguro wydał osiem książek, pisał również scenariusze filmowe i telewizyjne. Jego najbardziej znana powieść, "Okruchy dnia" z 1989 roku, doczekała się ekranizacji z Anthonym Hopkinsem w roli głównej. Z Japonii do Londynu Tegoroczny laureat urodził się w 8 listopada 1954 r. w Nagasaki w Japonii. Jego rodzina przeprowadziła się do Wielkiej Brytanii, kiedy miał pięć lat, do kraju dzieciństwa powrócił dopiero jako człowiek dorosły. Studiował literaturę w Kent. Jego pierwsza powieść to "Pejzaż w kolorze sepii", wydana w 1982 r. Ta i następna jego książka - "Malarz świata ułudy" z 1986 roku - rozgrywają się w Nagasaki kilka lat po II wojnie światowej. Za drugą powieść pisarz otrzymał w 1986 roku Whitebread Award, a w 1989 został laureatem Nagrody Bookera za trzecią powieść "Okruchy dnia". Do Bookera Ishiguro nominowany był też w 2005 roku za powieść "Nie opuszczaj mnie". Inne jego powieści to m.in. "Niepocieszony" (1995), "Kiedy byliśmy sierotami" (2000), "Pogrzebany olbrzym" (2015) i tom opowiadań "Nokturny" (2009). Finansowa premia literackiego Nobla to dziewięć milionów koron (1,1 miliona dolarów). (http://www.tvn24.pl)