Aktualności

Szczegóły
Kategoria: Aktualności

Podczas dnia otwartego w Izbie Regionalnej oraz filii biblioteki odbyło się

dla dzieci i młodzieży szkolenie z obsługiwania katalogu internetowego SOWA.

Szczegóły
Kategoria: Aktualności

W ramach projektu "Wakacje z książką", który odbywał się w Białym Domku dzieci

zorganizowały mini-przedstawienie teatralne dla przybyłych gości.

Mimo krótkiego czasu na przygotowanie, wszystko udało się bardzo dobrze.

 

Szczegóły
Kategoria: Aktualności


Imbramowice

GPS:

50° 17' 48.1128" N 19° 49' 3.3852" E

Opis

Rzędy wałów ziemnych i fos otaczają wyniosły cypel skalny, górujący nad doliną

Dłubni na zachód od Imbramowic na wysokości wsi Zagórowa, stanowiąc

jedno z najciekawszych pod względem historycznym miejsc proponowanych tras

wycieczkowych. Wstępne rozpoznanie archeologiczne wskazuje, że naturalnie

obronne miejsce zostało umocnione w VIII-IX wieku (a więc jeszcze przed

powstaniem państwa polskiego) i było zasiedlone przez ludność zapewne

związaną z plemieniem Wiślan.


Grodzisko  - często przedstawiane w literaturze jako grodzisko w Imbramowicach - stanowi przykład jednego z najsilniej obwarowanych i najbardziej reprezentatywnych grodzisk z VIII -IX lub IX - X wieku związanych z  formowaniem się państwa Wiślan.

Z badań archeologicznych wynika, że grodzisko to spłonęło ok. końca IX w. w  niewyjaśnionych okolicznościach a następnie zostało ostatecznie opuszczone.

Jeszcze w  1820 gazeta "Pszczółka Krakowska" pisała: "...na urwiskach skał nad przepaściami wznoszących się, widać dotąd ogromne, w kształcie twierdzy okopy w czworogram usypane. Wzgórze to nazywa się Łakota. Odwieczne dęby, sosny, świerki, otaczają ją wokoło...".

W 1911 r. grodzisko zostało "odkryte" przez L. Kozłowskiego, który wówczas przeprowadził na Jurze pierwsze systematyczne poszukiwania zabytków wczesnośredniowiecznych. Dalsze badania grodziska, tym razem sondażowe przeprowadził G. Leńczyk w l. 1947-48. Nie natrafił on na ślady budowli mieszkalnych oraz większych skupisk fragmentów ceramiki przez co można przypuszczać, iż mógł pełnić funkcję refugium, czyli grodu w którym chroniła się okoliczna ludność w okresie najazdu obcych( wojsk?)raczej plemion, a zatem prawdopodobnie nie był na stałe zamieszkiwany przez dłuższy okres czasu. Badanie to pozwoliło jednak rozpoznać wewnętrzną konstrukcję wału.

Był to gród wielodziałowy o kształcie owalnym zajmujący powierzchnię 1,3 ha. Od strony północnej i północno-wschodniej otoczony był potrójnymi wałami o konstrukcji prawdopodobnie zrębowej z drewna, gliny i kamieni. Od strony południowej i  zachodniej przylegało natomiast do stromej - w tym miejscu niemal pionowej krawędzi doliny Dłubni - przez co zabezpieczał je tylko pojedynczy wał. Teren grodziska wznosi się ponad dno Doliny Dłubni na 35 metrów.

Do dziś po potężnym grodzisku na jednej ze skał, na lewym pn. zboczu doliny pomiędzy Imbramowicami i Glanowem na wysokości Zagórowej znajdują się resztki wałów i  fos. Wysokość wałów obecnie nie przekracza 1,5 m wysokości a ich szerokość u  podstawy mieszczą się w granicach 10-15 metrów. Dawniej wały miały około 3 metrów wysokości i 6-8 m szerokości. Zewnętrzny wał został już niemal całkowicie zniwelowany w wyniku gospodarki rolnej na okolicznych polach.

Jedna z  legend opowiada, że to jest ogród legendarnego Imbrama. (założyciela wioski- Imbramowice)

Wg innego podania ludowego w czasach panowania Kraka pod gród nad Dłubnią miały dotrzeć podjazdy Węgrzynów, którzy podstępem porwali Dziewonę, kochankę wodza grodu - Łakoty. Ów wódz nie bacząc na niebezpieczeństwo śmiało uderzył na wroga, którego pokonał i odzyskał Dziewonę. Po śmierci oboje zostali pochowani w tym grodzie.

Inne podanie mówi, iż komes  Imbram rozpoczął na grodzisku budowę klasztoru

jednak jakaś siła niszczyła nocą to, co dniem wybudowano. Ostatecznie klasztor

wybudowano w dolinie Dłubni gdzie Imbrama urzekł śpiew anielski , uznany za

"Palec Boży"-  na wschód od tego miejsca  w osadzie Dłubnia ( wcześniejsza

nazwa Imbramowic)

Klasztor ss. Norbertanek- aktualnie Regionalne Sanktuarium Męki Pańskiej istnieje

do dzisiejszego dnia. Fundacja rozpoczęta przez komesa Imbrama została po jego

śmierci kontynuowana i doposażona  przez jego bratanka Ivo Odrowąża biskupa

krakowskiego w latach 1222- 1226.


http://eksploratorzy.com.pl/viewtopic.php?f=259&t=11075

 


Szczegóły
Kategoria: Aktualności

Wystawa "OD ŚREDNIOWIECZA DO TERAŹNIEJSZOŚCI" jest odwiedzana przez

wielu mieszkańców i gości.

Szczegóły
Kategoria: Aktualności

Już ponad 10 lat istnieje małe wiejskie muzeum IZBA REGIONALNA w Białym Domku

w Imbramowicach. Za tą inicjatywą stoi dużo pracy Filii  Biblioteki Publicznej,

przy której to właśnie Izba funkcjonuje, dzięki  poświęceniu darczyńców -

mieszkańców, którzy pozostawili w niej pamiątki ze swoich domów:

starodruki, narzędzia codziennego użytku, rękodzieło, stroje, pamiątki

rodzinne.

Co jeszcze ciekawego można zobaczyć?

O tym, najlepiej przekonać się na własne oczy.


ZAPRASZAMY do IZBY REGIONALNEJ

Wtorek - 12.00- 17.00 lub po indywidualnym zgłoszeniu

telefonicznym  kom.  518 831 677

Szczegóły
Kategoria: Aktualności

 

Pan Paweł Orczyk z Imbramowic, w dniu 2 sierpnia 2014 r. wzbogacił Izbę Regionalną o bardzo cenne eksponaty: międlicę i cierlicę do obróbki lnu, hebel drewniany, prasę do klejenia książek, starą szatkownicę do kapusty, imadło do naprawy uprzęży konnej i kołek drewniany używany zamiast gwoździ do budowy.

Serdecznie dziękujemy.


Szczegóły
Kategoria: Aktualności

Zbliża się 70-ta rocznica tragicznych wydarzeń, które miały miejsce

na  początku sierpnia 1944 roku na terenie Gminy Trzyciąż.

"Na skraju lasu w leśniczówce "Smolanka", ulokował się sztab 116 pp AK

z radiostacją. Powiadomieni o tym Niemcy w dniu 6 sierpnia otoczyli

leśniczówkę, ostrzeliwując znajdujących się tam partyzantów. Po gwałtownym

ataku przepędzono Niemców nie ponosząc większych strat. Jednak następnego

dnia wczesnym rankiem do Jangrota przyjechali z Olkusza niemieccy żandarmi

i wtedy rozegrał się dramat mieszkańców domów położonych w pobliżu

leśniczówki. Niemcy rozstrzelali 12 osób w wieku od 15 do 70 lat.

Zginęli również Państwo Stefania i Kazimierz Lorenzowie,  a leśniczówka

została częściowo spalona. Niemieccy oprawcy kazali pochować ciała

na miejscu śmierci. Następnego roku po ekshumacji ciała ofiar zostały

przeniesione na cmentarz parafialny w Jangrocie, miejsce wiecznego

spoczynku."

Szczegóły
Kategoria: Aktualności

alt